otobüste ağlayan çocuk

ağzına çorap sokmak istediğim çocuktur.

gece uyutmayan sivri sinekle her türlü kapışır ikisine de bi şey yapamazsın sineği bulamadığın için bebeğe kıyamadığın için..

ya ağlamayınca çok tatlı aslında yol boyunca oynayabilirim ama ağladığı zaman otobüsle kalmıyor bir hafta kulağımda o ses beynimin içine yerleşip orada ağlıyor sanki

geçen metroda ağlıyordum karsimdaki adam fark etti ve üzüldü kitap okuyodu bıraktı, selpağı aradı buldu olanları görmediğimi sanıyo vermeye yeltendi, ben bekliyorum vermedi la sonra indik tuhaftı

(bkz: çocuk sevmemek) Çocukları neden sevmiyorum, anlatıyorum. Bir gün yine bir otobüs yolculuğuna çıkmışım.Ankara'dan kekiğin memletine doğru geliyoruz.Yan koltuk henüz boş, hava güzel,kekik mutlu. Ardından bir mola yerinde benim yan koltuk doldu.Bir abla yanında iki tane cücük.Dedim kekik sen şimdi sıçtın ya dur bakalım. Neyse bunlar bindi, adettendir şimdi abla çocuklarını maymun zannetmisim yalandan bi seveyim.İki dakika sevdim, adlarını falan sordum.Allah ananıza babanıza bağışlasın dedim döndüm önüme. Bütün olaylar bundan sonra başladı. Bunlardan biri kucağıma oturmak istediği için ağlamaya başladı diğeri onu gördüğü için aglamaya başladı. Tam bunları susturmaya çalışırken biri üzerime kustu.Diğeri bu sırada telefonumu alıp birilerini aradı.Daha neler neler yaptılar lan. Muavine yalvardım al beni bunlardan at uzak köşeye diye. Sonra arka koltuklardan birine oturdum, yol boyunca saddam gibi saklandım. Psikolojimi bozdu cücükler. (bkz: bu da böyle bir anımdır )

ne kadar rahatsız edici bir durum olsa bile çocuk bu yani nerede ağlayacağını annesi babası veya biz seçemiyoruz